فرهنگ

اما ضعف وافعی در درون ماست، آن جا که به خود باور نداریم، آنجا که به سان یک فرد بالغ مسئولیت هایی را که آگاهیمان در مقابل ما قرار می دهد نمی پذیریم، آن جا که بر منفعت پرستی و مصلحت گرایی خویش غالب نمی شویم، آنجا که حتی سر خود را کلاه می گذاریم و برای انفعال خویش هزار بهانه و توجیه می تراشیم.

ما می خواهیم یک شکل جدید از کار جمعی را تجربه کنیم. در این روش کاری فرد آزاد است که در سه عرصه ی تولید محتوا، توزیع محتوا و حمایت مالی آن گونه که خود می خواهد عمل کند، نه آن گونه که سازمان از او بخواهد.

یکی از کوشش های درجه اول کنشگران اپوزیسیون باید جلب اعتماد مردم از طریق رفتار و گفتار وکردار درست خود باشد. باید با تمام نیرو و امکانات کوشید تا مردم نسبت به سیاسیون اعتمادی واقعی‌ پیدا کنند. اگر بطور جدی برای این اعتماد سازی کار نشود موتور آلترناتیو سازی که امروز خوشبختانه از سوی بسیاری از نحله هائی سیاسی به حرکت در آماده است به درستی‌ نخواهد چرخید.

تا زمانی که روشنفکر ما دست به گِل نبرد و نرود در درون واقعیت ها، و روش تحقیق را پیدا نکند، و تابع نتایج مستندِ بدست آمده از پژوهش خودش نباشد، در کار روشنفکری بیشتر ادیب است تا روشنفکر.

نکته دوم، نویسندگان جامعه اند. آنها متوجه این موضوع نیستند که اگر نتوانند، خطّ قرمز مابین خلاقیتِ ادبی و گرایش های سیاسی را حفظ کنند، می افتند به همان چیزی که شما به آن «تحلیل ایمانی» می گویید. یعنی تحلیلی مبتنی بر «اعتقاد». اعتقادی که از «سازمان» گرفته شده، و دانشی که برای بسط آن مورد استفاده قرار می گیرد. در صورتی که چنین انسانی شاید هیچوقت به دنبال این نباشد که بر اساس فکت ها آن اعتقاد را بسنجد و ببیند که آیا کاربردی دارد یا نه.