تحقق این روند از یکسو به شرایط عینی بستگی دارد و از طرف دیگر به اراده ی کنشگران جامعه برای سازماندهی. شرایط عینی دارد برای فروپاشی اقتصادی رژیم فراهم می شود. اما نیاز به عنصر سازمانده می باشد.
تا زمانی که آگاهانه از مشارکت و مسئولیت و کار شانه خالی می کنیم بدانیم که چیزی به اسم دمکراسی را هم نخواهیم دید، حتی اگر آرزوی آن را داریم.
پی گیری. این بهترین واژه ای است که مفهوم جدیت را مصداق می بخشد. یعنی رفتن به سوی این که مبارزه را بدون وقفه و بریدگی پیش ببریم. باید دانست که دستیابی به یک هدف در مبارزه یک سری قانونمندی و روش های کاری دارد که می بایست رعایت شود.
می توانیم بنا به دلایل مختلف از کار «خودسازماندهی» طفره رویم و آرزو کنیم که سرانجام مبارزه به پیروزی می رسد. در حالی که محال است. یک نیروی چند هزار نفره ی سازمان یافته قویتر از میلیون ها مردم فاقد هرگونه سازماندهی هستند.
اگر می خواهیم در شرایطی که رژیم به سوی چندپارگی و درگیری های درونی خود پیش می رود به قدرتی سرنوشت سازی دست پیدا کنیم، راه آن مشخص است: همکاری با یکدیگر، نزدیک شدن به هم و افزایش همیاری از طریق «خودسازماندهی مردمی» در دانشگاه ها، ادارات، کارخانه ها، محلات، مدارس و غیره.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
