فروپاشی نظام، شورش های اجتماعی، حمله ی نظامی
در مورد هریک از این سناریوها آماده باشیم تا وارد صحنه شویم. ساختمان های دولتی و پایگاه های رژیم را تصرف کنیم و سران و آمران و عاملان جنایت را بازداشت کنیم. آماده ی اشغال خیابان ها و وزارتخانه ها و کنترل شهرها و راه ها باشیم. برای این منظور گروه های شهروندی را تشکیل دهیم.
به طور تنها و فردی کاری نمی توانیم کنیم. به صورت جمعی و تیمی هر کاری می توانیم کنیم. در بین خانواده و اقوام و آشنایان، در محله ی خود، در محل کار خود، در مدرسه و در دانشگاه و هر جا که می توانید گروه های شهروندی چند نفره تاسیس کنید و آماده باشید تا به محض آن که شرایط مناسب شد وارد عمل شود.
فروپاشی نظام، شورش های اجتماعی، حمله ی نظامی –
هر کدام از این سناریوها ممکن است، اما آیا ما آمادگی برخورد با آن را داریم؟
یک کار است که برای هر سه سناریو مفید است:
خودسازماندهی
یعنی تشکیل گروه های شهروندی برای دفاع از جان و مال و حقوق خود.
خودسازماندهی یعنی اعضای یک جمع به طور مشترک تصمیم گیری می کنند. میان خود تقسیم کار می کنند و سپس با هماهنگی شروع به اجرای تصمیمات می کنند.
تصور این که در نظام های دیکتاتوری-پلیسی-امنیتی یک حزب یا تشکل سیاسی بتواند توده ها را سازماندهی کند تصور ساده انگارانه ای است. سازماندهی باید به خودسازماندهی تبدیل شود.
برای این منظور اقلیت کنشگر می بایست که از دو عنصر برنامه و سازماندهی برخوردار باشد. برنامه یعنی بداند از کجا به کجا می خواهد حرکت کند و سازماندهی یعنی بتواند به طور جمعی برای دستیابی به هدف مشخص خود عمل کند.
نمی‌توان به‌نام اين ايدئولوژی و يا آن دين، به صحنه آمد و مدعی شد که در آن‌ها “حق همه گروه‌های اجتماعی” محترم شمرده شده است. زيرا در اين صورت، در عمل، اين ايدئولوژی يا آن دين مقدم بر منافع مردم قلمداد خواهد شد. به عبارت ديگر، با اين استدلال، منافع مردم فرض است نه يک واقعيت، و اصل نخست آن ايدئولوژی و يا دين جلوه می‌کند
اگر انسان مداری به عنوان زیربنای فرهنگی جامعه عمل کند، نظام سیاسی مناسب آن، مدیریت اجتماعی کشور است، نظام اجتماعی آن براساس همیاری نهادینه ی اعضای جامعه است و نظام اقتصادی آن بر اساس مشارکت جمعی افراد در تولید و توزیع.
اگر از حفظ انسانیت وجود خویش غافل شوید به شبه انسانی که نظام حاکم می خواهد تبدیل می شوید.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
