نظریه پردازی

اولی حساب و کتابی ندارد. می توانید سی سال یا هفتاد سال حرف قشنگ بزنید و آن را به عنوان «تحلیل سیاسی»، «تئوری سیاسی» و «مشی سیاسی» برای خود یا تشکل خود مطرح سازید. کسی از شما حساب پس نمی گیرد. دومی مبنا و محاسبه دارد. کار آسانی نیست. بر اساس واقعیت بنا می شود و برای تغییر واقعیت به کار می رود.