ایستادگی های مؤثر و کم هزینه
استیو کراشا و جان جکسون (Steve Crawshaw & John Jackson)
برگردان به فارسی: داریوش افشار
ویرایش در دفتر تولید سازمان خودرهاگران
تبدیل ادعاهای دروغین مستبدین بر علیه خودشان!
حکومت ارتشیان در اوروگوئه که با شبه کودتای سال 1973 در این کشور مستقر شد، نمونۀ بارزی از اِعمال دیکتاتوری و حکومت توحش در یک کشور تحت استبداد بود. صدها هزار شهروند اروگوئه ای جلای وطن کردند و به تبعید تن دادند. مخالفان سیاسی دستگیر و زندانی شده و مورد شنکجه و آزار حکومت ارتشیان قرار میگرفتند. خونتای نظامی حتّی تحمل کنسرتهای موسیقی کلاسیک را نداشت. اجرای یکی از کنسرتهای “راول” (Ravel) که برای پیانو و تنها با استفاده از دست چپ ساخته شده است، حتّی برای حکومتگران نظامی “دست چپی” ارزیابی میشد و با ممانعت و ممنوعیّت دولت نظامی روبرو شد!
با وجود این، تحت یکچنین اوضاع و شرایطی، تماشاچیان مسابقات فوتبال در تمامی طول 12 سال حکومت نظامیان هنگامیکه سرود ملّی اوروگوئه پیش از آغاز هریک از مسابقات رسمی تیم ملّی کشورشان از بلندگوهای استادیوم های فوتبال پخش میشد، با اکراه و بدون هیچگونه علاقه ای و فقط با مِرمِر کردن همراهی میکردند. این بی علاقگی و بی تفاوتی تماشاچیان در مشارکت در خواندن سرود، خود نشان از اعتراض به حکومت را تداعی میکرد. امّا نکتۀ قابل توجه تر این بود که در بخشی از سرود ملّی اوروگوئه گفته میشود: “باشد تا ستمگران لرزه بر اندامشان بیافتد!” درست در جائیکه نوبت به خواندن این بخش از سرود ملّی میرسید، بدنبال مِرمِر کردنهای قبل از آن، جمعیّت حاظر در استادیوم در حالیکه پرچمهای ملّی خودرا بر بالای سر خود بگردش در میاوردند، با فریادهای بلند و رسا فریاد بر میاوردند: “باشد تا ستمگران لرزه بر اندامشان بیافتد!” و باقی سرود را تا پایان آن، دوباره با اکراه و بی میلی تا پایان سرود ادامه میدادند. مقامات امنیّتی قادر به دستگیری هیچکس نبودند؛ چرا که اگر میخواستند کسی را دستگیر کنند، مجبور بودند تا همۀ تماشاچیان را دستگیر کنند. به طریق اولی هم، نه امکان این وجود داشت که مسابقه را لغو کنند، و نه میتوانستند از پخش سرود ملّی کشور خود ممانعت بعمل آورند! خونتای نظامی حتّی بفکر حذف این قسمت از سرود ملّی خود افتاد، امّا این هم برایشان امکانپذیر نبود؛ چرا که خود نفس یک چنین کاری از طرف دولت بمعنای صحت عملکرد مردم در تأکید بر این بخش از سرود، که میراثی از قرن نوزدهم این کشور بود، مایۀ آبروریزی بیشتر حکومت نظامیان را فراهم میکرد. حاکمان نظامی دیکتاتوری در اوروگوئه مجبور شدند تا با شرم و آبروریزی در مصافهای ورزشی بین المللی با یک چنین اعتراضی سر کنند تا اینکه در سال 1985 دیکتاتوری نظامی شان توسط مردم اوروگوئه بزیر کشیده شد. دمکراسی در نهایت پبروز شد!
امروزه، سرود ملّی اروگوئه در تمامی مسابقات بطور کامل و با احساسات ملّی گرایانۀ تماشاچیان بطور کامل و با وضوح در تمامیّت آن خوانده میشود. حکومتگران نظامی سابق بخاطر جنایات خود در دوران حاکمیّتشان پشت میله های عدالت بسر میبرند، و براستی که “لرزه بر اندامشان افتاد!”
ادامه دارد…