تغییر در راهست، آماده اید؟ دکتر کورش عرفانی
چندین عامل سبب می شود که باور داریم به سوی یک دوران تعیین تکلیف در ایران نزدیک می شویم، بدون این که بخواهیم در مورد زمان دقیق آن گمانه زنی کنیم یا در باره ی ابعاد آن به افراط و تفریط درافتیم:
1) بی نتیجه بودن قابل مشاهده مذاکرات بر سر پرونده ی اتمی که با خود می تواند تشدید تحریم ها و یا اقدام نظامی را در بر داشته باشد.
2) تشدید تحریم ها می تواند فروپاشی کل اقتصاد رژیم را به دنبال آورد.
3) بحران اقتصادی می تواند مردم گرسنه و به فقر کشیده را به خیابان آورد.
4) شورش های مردمی می تواند زمینه رفتن به سوی پایین کشیدن رژیم از قدرت را فراهم آورد.
5) حمله ی نظامی ممکن است باعث جنگی تمام عیار شود.
6) یک جنگ سراسری می تواند رژیم را تعیین تکلیف کند.
7) در صورتی که قرار باشد مذاکرات به نتیجه برسد رژیم باید عقب نشینی کند و این عقب نشینی تا مرز تغییرات اساسی در ساختار قدرت و شرایط عمومی کشور پیش خواهد رفت.
اگر احتمال ها را به همین تعداد محدود کنیم می توانیم از خود بپرسیم که آیا امکان دارد که هیچ یک از این حالت ها روی ندهد و شرایط سال ها و سال ها به شکل کنونی ادامه یابد؟
کمتر کسی است که به این پرسش پاسخ منفی ندهد. بنابراین می توان حدس نزدیک به یقین داشت که تغییر در راهست. این تغییر یا به صورت ناگهانی است یا به صورت تدریجی، اما سناریوی فرسایشی نبود تغییر دیگر کار نخواهد کرد و دگرگونی و تحول از این پس میهمان خواسته یا ناخواسته جامعه ی ایران است. اینک سوالی که در مقابل هر یک از ما قرار می گیرد این است که آیا برای این تغییر آماده هستیم؟ اگر جنگ پیش آید می دانیم چه باید کنیم؟ اگر شورش شود آیا می دانیم چه باید کنیم؟ اگر رژیم عقب نشینی کند و به فرایند تغییر تدریجی بیافتد آیا می دانیم که چه روندی را باید پیش گیریم؟
پاسخگویی به این سوالات برای هر ایرانی لازم است، از حالا و در قالب کسی که می خواهد در تعیین سرنوشت کشورش دست داشته باشد و تمام این سرنوشت را به دست خامنه ای و سپاه و اتحادیه اروپا و اسرائیل و آمریکا قرار ندهد.
به نظر می رسد که در این راستا هر ایرانی باید بتواند وظیفه ی فردی یا جمعی خود را در مقابل هر یک از این سناریوها بداند. بدیهی است که میلیون ها ایرانی هستند که به دلیل ناآگاهی و بی اطلاعی و یا مشغولیت های مادی و عادت توجهی به تغییری که در آستانه ی آغاز شدن است ندارند؛ اما من و شما چطور؟ آن بخش از ایرانیان که می دانند یکی از این سناریوهای تغییردر حال آماده شدن است تا روی دهد، آنها چه می کنند؟ چه آمادگی برای این تغییر دارند؟
هنگامی که در صدد بر می آییم که برای این پرسش ها پاسخ عملی ارائه دهیم می بینیم که بسیاری از محدودیت ها و عادت هایی که ما را در پوسته ی انفعال و خودمداری و جداگرایی فرو می برد نمی تواند معنا و موردی داشته باشد. ضرورت کسب آمادگی برای این موقعیت ها جز با در کنار هم قرار گرفتن و با هم کار کردن نمی تواند به طریق دیگری تعبیر شود. به همین دلیل است که بد نیست نیروهای فردی و تشکیلاتی همگون در شرایطی که به سوی تغییر می رویم آمادگی آن را داشته باشند که قالب های مناسب کار جمعی را بیابند و در صدد حداقل همکاری های متقابل برای برخورد تاثیر گذار با هر یک ازاین سناریوها باشند.
اینک که رژیم بازنده بازی است باید لایق ایفای نقش برنده باشیم. به این معنی که باید نشان دهیم قادر به کار جمعی، همسو، هماهنگ، هدفمند، سازمان یافته و اخلاق مدار می باشیم. فراموش نکنیم که درنبود یک جایگزین دارای حداقل قدرت و سازماندهی، صرف تخریب موقعیت حکومت سبب تعویض دمکراتیک آن نمی شود؛ برعکس، جامعه را به سمت آشوب و بی نظمی و ناامنی می کشاند، تا جایی که مردم آماده می شوند بار دیگر، برای دست یابی به امنیت و آسایش روانی، تن به استقرار یک ناظم دیکتاتور دیگر بدهند؛ نیرویی که بیاید و به بهای ستاندن آزادی از مردم به آنها امنیت و حفاظت فیزیکی و آسودگی روانی از بابت تشویش های امنیتی بدهد.
این احتمال ها را در نظر بگیریم و به عنوان یک انسان بالغ و عاقل و دارای اختیار تصمیم بگیریم که به صفت فردی و یا جمعی چه می خواهیم بکنیم.
**
6 December 2010
منبع: سايت ديدگاه
I couldn t agree more! well done!