خامنه ای در قم چه می جوید؟
تحلیلی از دفتر تولید سازمان خودرهاگران
————————————————
حضور علی خامنه ای در قم بیانگر نکاتی است که فقط در چارچوب رقابت های درون نظام قابل توضیح است. به نظر می رسد که فعال بودن احمدی نژاد در زمینه ی سیاست های خارجی و داخلی در سفرهای خارجی و داخلی دفتر ولی فقیه را به تلاطم انداخته است که هشدار دهند مبادا به تدریج رهبر دارد در سایه ی ریس جمهور نظام قرار می گیرد. آنها سفارش کرده اند که وی باید خودی نشان دهد و او نیز سفر به قم را برگزیده است تا شاید در سایه ی رفتن به مذهبی ترین نقطه ی ایران برای خود قدری آبرو و محبوبیت دست و پا کند.
از آن سوی باند سپاه با غیبت چهره های شاخص خود در این مراسم و نیز با ترتیب دادن سفر هوگو چاوز به ایران تلاش کرد تا به هر قیمت شده احمدی نژاد را در راس خبرهای رسانه های داخل کشور نشان دهد. اما سوال این است که دعوا بر سر چیست؟
به نظر می رسد که خامنه ای به عنوان ولی فقیه برای باند سپاه دیگر کارکردی ندارد، بر عکس دردسر آفرین و مزاحم است. به همین دلیل سپاه بدش نمی آید که بتدریج او و برخی از پیر روحانیون را به بازنشستگی سپرده و سرداران خود را به جای آنها بر راس نهادهای مذهبی و سیاسی که این آخوندها اشغال کرده اند قرار دهد. از همین روی قابل پیش بینی است که سپاه در ادامه سیاست درافتادن با جناح های دیگر رژیم و با هدف حذف رقبا و کسب انحصار قدرت بخواهد در نهایت به سراغ بازار و ولی فقیه نیز بیاید و از این طریق مزاحمین را بیرون کند.
خامنه ای با آگاهی بر این موضوع تلاش دارد تا لاشه ی سیاسی خویش را این سوی و آن سوی کشد و از این طریق نقش رهبری خود را یاد آور کند. اما واقعیت این است که حضور وی دیگر نه اعتباری به دنبال دارد نه اهمیتی. به همین دلیل می توان انتظار داشت که حذف او کار دشواری نباشد. به همین خاطر وی در سخنرانی آشفته ی خود در قم یادآور شد که باید قدرت در دست مذهبی ها باقی بماند. او بی شک این نکته ی مهم را به سایر آخوندهای قم نیز یادآور خواهد شد تا برای خود چتر حمایتی مهمی در این شهر و در میان روحانیون فراهم کند تا آنها را برای دفاع از منافع خویش با خود همراه سازد.
با چنین چشم اندازی می توان پیش بینی کرد که از این پس برخوردها میان سپاه و ولی فقیه شدت یافته و چه بسا روش های عملی تر را به خود بگیرد. این احتمال فضای مناسبی را برای مخالفان رژیم فراهم می سازد که بتوانند با یک ضربه ی کاری و هدفمند کار رژیم را تمام کنند. بدیهی است که اختلافات درون یک رژیم و شکاف میان جناح ها به صورت روزافزون یکی از نمودهای به پایان رسیدن آن رژیم است.
به همین دلیل شاید بد نباشد که فعالان سیاسی به دنبال آن باشند که از این فرصت به دست آمده برای وارد ساختن ضربه ای سرنوشت ساز به رژیم آمادگی کسب کنند.