- نگه داشتن مبارزه علیه یک دیکتاتوری در صرف چارچوب سیاسی خطای بزرگی است که سی و دوسال بقای رژیم جمهوری اسلامی را تضمین کرده است
- مبارزه در یک نظام دیکتاتوری تمامیت گرا باید در تمامی عرصه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و حتی اقتصادی باشد
- قدرت سرکوبگری دیکتاتوری در عرصه ی سیاسی از همه قویتر است و درست در آنجاست که او منتظر همه مخالفانش است. آیا این خردمندانه است که تمام مبارزه در این عرصه متمرکز کنیم؟
- با بردن مبارزه به میان سایر عرصه ها مانند حوزه های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی می توان از جایی که رژیم آمادگی کمتری برای سرکوب دارد به او ضربه زد
- از طریق اعتصاب های کوچک است که می توان تجربه و روحیه و نطفه های سازماندهی یک اعتصاب بزرگ را به وجود آورد
- از طریق کارهای کوچک اعتراضی است که می توان روحیه ی اعتراض گری و عصیانگری را میان مردم ایران دامن زد
- با قرار دادن مبارزه در عرصه های مختلف اجتماعی و اقتصادی می توان به سوی انباشت تجربه و تقویت روح جمعی رفت و به تدریج از انفعال خارج شد
- سازمان خودرهاگران سفارش می کند که مبارزه را در تمامی عرصه ها از پایین ترین سطوح در قالب های جمعی و کمابیش سازمان یافته آغاز کنیم و به تدریج آن را در سطح جغرافیایی و یا صنفی به رده های وسیع تر ارتقاء دهیم. در این صورت می توان آمادگی و زمینه سازی برای حرکت های سراسری را فراهم کرد
Comments are closed.
Hi! This post could not be written any better! Reading through this post reminds me of my old room mate! He always kept talking about this. I will forward this article to him. Pretty sure he will have a good read. Thank you for sharing!