خودرهاگران: زمان اجرای آرزوهاست

کدام کشوری توسط ملتی آزاد شده است که اکثریت آن به کار و زندگی و تعطیلات خود مشغول است و غرق در گرفتاری های روزمره شده است؟
مگر می شود هر ایرانی در داخل و خارج از کشور سر درکار و زندگی خویش داشته باشد و در عین حال کشورمان از قید حاکمیت آدمکش جمهوری اسلامی رها شود؟
مگر نمی بینیم که ملت یمن ماههاست به طور روزانه در خیابان است، مردم سوریه هر روز در مصاف با نیروهای جنایت پیشه ی اسد هستند و مردم لیبی به جنگ منظم با ارتش تجاوزگر قذافی مشغولند؟ ما برای نجات خود چه می کنیم؟
تا کی باید نشست که دیگران کاری کنند؟ منتظر چه یا که هستیم؟ آیا اگر ایران مورد حمله ی نظامی واقع شود، فرصتی هم دیگر باقی می ماند؟ ایرانی باقی می ماند که بخواهیم آزادش کنیم؟
آزادی به مبارزه نیاز دارد و مبارزه پدیده ای است جدی و پرخطر و پی گیر. نمی توان پشت کامپیوترها نشست و انتظار جهان بیرون از کامپیوتر را داشت.
سازمان خودرهاگران همه نیروهای مسئولیت پذیر را دعوت می کند که در ورای جو و روحیه ی انفعالی کنونی به تلاش منظم و سازمان یافته برای ایجاد تغییر در شرایط اقدام کنند. وقت آرزو کردن تمام شده است، زمان اجرای آرزوهاست.