پایان رژیم پایان اعدام هاست

اعدام و آدمکشی نهادینه که بیش از سه دهه است توسط رژیم جمهوری اسلامی پیاده می شود دارای ابعاد چندگانه ای است:
1) بعد فلسفی: در دیدگاه حاکمان ایران انسان، جان و زندگی او ارزشی ندارد. به همین دلیل می توان به راحتی آن را از دیگران- هر که باشد – سلب کرد.
2) بعد اجتماعی : حاکمان ایران باور ندارند که انسان حیوان عاقل، یا حیوان منطقی یا حیوان ناطق، آن گونه که در منطق او را تعریف می کنند است، آنها بر این باورند که انسان حیوان ترسو است. بنابراین معتقدند نظم اجتماعی را فقط با ترس مرگ می توان حفظ کرد. پس می کشند که نظم برهم نریزد.
3) ) بعد سیاسی: حاکمان ایران فکر می کنند اگر نکشند نمی توانند قدرت را حفظ کنند، پس می کشند که بر قدرت بمانند.

با کنار گذاشتن این سه بعد در می یابیم که کسانی بر کشورمان حکم می رانند که از حیث فلسفی، اجتماعی و سیاسی مجهز به اندیشه ای هستند که تبلور مادی و مشخص آن نمی تواند باشد مگر مرگ و کشتار. بر این اساس و از آنجا که تصور این که هریک از این سه دیدگاه برای تغییر نیاز به ملزومات خود دارد باید دید چگونه می شود این شرایط را تغییر داد:
1) برای تغییر دیدگاه فلسفی این افراد باید دست کم دو تا سه نسل را از طریق یک نظام تربییتی انسان مدار و خردگرا تغییر داد تا در طول یک فرایند پنجاه تا صد ساله این باور که زندگی و جان انسان به خودی خود دارای ارزش ذاتی است در ایرانیان نهادینه شود.
2) برای تغییر دیدگاه اجتماعی این افراد نیاز به ساختن یک نظام اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است که با تکیه بر عناصر سه گانه ی عدالت اجتماعی، آزادی و مردمسالاری نشان دهد که می توان نظم اجتماعی را براساس تفاهم، همبستگی، مشورت و نیز خرد جمعی حفظ کرد و نیازی به ترس و کشتار نیست. این کار چندین دهه طول خواهد کشید تا به صورت نهادینه در جامعه مستقر شود.
3) برای تغییر بعد سیاسی در ایران می توان به صورت بلافاصله با سازماندهی مبارزه ی جمعی هدفمند رژیم را به زیر کشید و کشتار دولتی در زندان ها و خیابان ها را متوقف کرد.
در عین حال فراموش نکنیم که این کار سوم با حرف و شعار و بیانیه و مصاحبه نیست که انجام می شود، بلکه از طریق مبارزه در خیابان های پایتخت و شهرهای بزرگ و تسخیر مراکز حکومتی و خلع قدرت ممکن است و بس.
با این تقسیم بندی ساده و واقع گرا اینک می دانیم که ادامه و یا توقف کشتار چگونه ممکن است.