چه باید کرد؟

چه باید کرد؟

حرف و عزا بس است

وقت کنش و امید است.

کمیته نافرمانی سازمان خودرهاگران

http://www.youtube.com/watch?v=wH0XQb8JI9E

===============

فقر

تن فروشی

کودکان خیابانی

کودکان کار

کودک آزاری

تصادفات

گرانی

هوای آلوده

مرگ و میر غیر طبیعی

بدبختی ها و مسائل تمامی ندارند

تا کی قرار است که فقط این اخبار شوم و منفی را بشنویم و برای دیگران روایت کنیم ؟

در یک جا دیگر خبر رسانی و اطلاع رسانی به اندازه ی کافی انجام شده است

کیست که نداند؟

چه کسی است که خبر نداشته باشد چه بر این کشور می رود؟

اما یک سئوال است که باید تلاش کنیم به آن پاسخ دهیم:

چگونه می توان این شرایط را تغییر داد؟

پاسخ به این سوال است که امروز اهمیت دارد.

در غیر این صورت هزاران خبر منفی و غمناک هر روز منتشر می شود.

تا زمانی که دست به کار نشویم این وضع تغییری نمی کند.

و هر روز مصیبت و بدبختی بیشتری بر سرمان می آید.

پس بیایید به این فکر کنیم که چگونه می توانیم این شرایط منفی را دگرگون کنیم.

چگونه می توان مصیبت و بدبختی و بیچارگی را خاتمه داد.

و یک زندگی بهتر ساخت.

قانومندی های تغییر چیست؟

تغییر نیاز به تلاش و همت دارد.

اما تلاش و همتی که باید برنامه و مسیر و هدف داشته باشد.

باید بدانیم از کجا می خواهیم شروع کنیم و به کجا برسیم و از چه راهی.

هدف را باید مشخص کنیم و روش دستیابی به هدف را.

اصول تلاش هدفمند:

نخست این که باید کار جمعی بکنیم.

و کار جمعی نیاز به سازماندهی دارد.

سازماندهی یعنی روشی که براساس آن چند نفر با هم کار جمعی می کنند.

کار جمعی عبارت است از تلاش هماهنگ شده ی چند نفر برای اجرای یک طرح، برای انجام یک وظیفه.

کار جمعی برای هر قشر و محیطی می تواند متفاوت باشد.

اما برای ایجاد تغییر در جامعه همه ی ما نیازمند کار جمعی یعنی کار سازمان یافته هستم.

هر کار جمعی با حداقل دو نفر آغاز می شود.

دو نفر که به هم اعتماد دارند.

آنها با هم صحبت و همفکری می کنند تا بدانند چگونه می توانند با یکدیگر کار مشترک بکنند.

کار مشترک شامل بحث های نظری برای تحلیل شرایط و تشخیص راه درست و کنش یا عمل می باشد.

هر جمع دو نفره ای می تواند کار جمعی را آغاز کند و به تدریج نفر سوم را به خود نزدیک سازد.

جمع دو نفره به جمع سه نفره و سپس به جمع چهار نفره و بیشتر تبدیل می شود.

در همه مراحل رشد و گسترش تعداد جمع افراد به فعالیت های نظری و عملی در حد توان خویش ادامه می دهند.

در دانشگاه این جمع توسط دانشجویان شکل می گیرد،

در کارخانه توسط کارگران،

در آموزش و پرورش توسط معلمان و کارمندان

در محله توسط ساکنان محله و …

تا زمانی که با یکدیگر کار جمعی نکنیم و جدا جدا باشیم همین وضع فلاکتبار ادامه خواهد یافت.

بنابراین باید از حالت جدا و پراکنده در آییم و با همدیگر ارتباط برقرار کنیم.

با هم حرف بزنیم، با هم تبادل نظر کنیم، به همدیگر اعتماد کنیم، با یکدیگر همکاری کنیم.

وقتی هر پنج تا یا ده تای ما جمع های کوچک تشکیل دهند، از مجموع این جمع های کوچک یک حرکت بزرگ زاده می شود.

اما این حرکت از سازماندهی برخوردار است.

یعنی ساخته شده از جمع های سازمان یافته است.

به همین دلیل می تواند به طور منظم یک هدف را برای خود تعیین و آن را دنبال کند.

جمع های دانشجویی می توانند با یکدیگر یک حرکت دانشجویی بزرگ به راه بیاندازند.

و به خواست های خود در دانشگاه های کشور دست یابند.

جمع های کارگری می توانند با یکدیگر یک حرکت کارگری بزرگ به راه بیاندازند.

و دولت و کارفرمایان را وادار به پذیرش خواست هایشان کنند.

جمع های معلمان می توانند یک حرکت بزرگ را در آموزش و پرورش آغاز کنند.

و خواست های معلمان را در آموزش و پرورش به دولت تحمیل کنند.

جمع های شهروندان در محلات مختلف می توانند یک حرکت بزرگ شهروندان را به وجود آورند.

یک حرکت بزرگ اجتماعی علیه گرانی، علیه تورم، علیه وضعیت خراب اقتصادی.

جمع های متشکل از جوانان بیکار می توانند یک جنبش بیکاران برای کار به راه بیاندازند.

جنبش بیکاران با تجمع در خیابان ها و مقابل ساختمان های نهادهای دولتی خواهان کار خواهند شد.

همه ی این ها نمونه هایی هستند که با کار سازمان یافته می توان انجام داد.

برای همه ی این کارها نیاز به سازماندهی است.

این گونه است که می توانیم شرایط را تغییر دهیم.

با سازماندهی، با کار جمعی، با با هم بودن …