فقر اقتصادی و سرکوب سیاسی دست به دست هم پیش می روند. دیگر زمان جدا ساختن مشکلات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و حتی فرهنگی نیست. به همین ترتیب نمی توان مطالبات سیاسی و آزادیخواهی را از تقاضای حقوق بیشتر و دستمزد کافی برای یک زندگی بهتر تفکیک ساخت. به همین دلیل، خواست های اکثر طبقات و قشرهای اجتماعی به هم گره خورده است. امروز آن چه قشرهای میانی جامعه می خواهند با مطالبات کارگران و نیز با تقاضای بیکاران و قشرهای محروم و حاشیه نشین جامعه در هم بافته شده است.
از همین روی می توان تلاش های پراکنده ی هر یک از این اقشار و طبقات را برای احقاق حقوق خود به هم گره زد و از آن یک نیروی گسترده وقوی مردمی ساخت. بدون این همبستگی بزرگ و سراسری دستیابی به خواست های جداگانه ناممکن خواهد بود. اگر ما این مطالبات را پراکنده مطرح سازیم یا ما را جدا جدا سرکوب می کنند و یا به تقاضاهایمان اعتنایی نمی کنند. ما برای آن که دولت غیر مردمی کنونی را به عقب نشینی وادار کنیم باید قدرت خود را به نمایش بگذاریم. قدرت ما نیز در باهم بودن ما است.
به همین دلیل پیشنهاد می دهیم که روز یازده اردیبهشت، یعنی روز کارگر را به «روز اعتراض ملی» تبدیل کنیم. در این روز همگی به خیابان بیاییم : کارگران، کارمندان، معلمان، پزشکان و پرستاران، بیکاران، دانشجویان، دانش آموزان، محرومان، حاشیه نشین ها، ارتشی ها و… بیایید یک بار، قدرت خود را به حکومت نشان دهیم تا ببیند که اگر نخواهد به خواست های مردم تن دردهد با چه موجی روبرو خواهد بود.
در این روز می توانیم همه خواست های خود را روی پلاکاردها بیاوریم : حقوق بیشتر برای کارگران، پوشش بیمه برای همه ی شاغلان، اشتغال یا بیمه بیکاری برای بیکاران، آزادی زندانیان سیاسی، اعتراض به تورم و گرانی، اعتراض به فساد و رشوه خواری و دزدی، اعتراض به فاصله ی طبقاتی، درخواست پایان دادن به سرکوب و سانسور، آزادی در دانشگاه ها، آزادی فعالان کارگری و حقوق بشری، رفع تبعیض از زنان، رسیدگی به وضعیت اقلیت های قومی، مسکن مناسب برای همه، بهبود کیفیت آموزش و پرورش و افزایش حقوق کارمندان و معلمان…هر کس می تواند با خواست های خود بیاید.
در روز اعتراض ملی می توان جنبش کارگری را به جنبش سبز و هر دو را به جنبش دانشجویی و آن سه را به جنبش زنان پیوند زد. در این روز هر کس و هر قشر و گروهی در جامعه می تواند خواست های بر حق خود را
عنوان کند.
هموطنان ما بدانند که در این روز می توانند به واسطه ی حضور میلیونی خود در صحنه کمترین نگرانی از بابت سرکوب نداشته باشند و شک نکنید که نیروهای سرکوبگر ترجیح خواهند داد حتی خود را در معرض دید مردم هم قرار ندهند چه رسد به مقابله ی با سیل عظیم مردم.
بیایید یک بار هم که شده برای این روز اختلاف سلیقه ها و بی اعتمادی ها و ناباوری ها را کنار بگذاریم و از جان و دل و فقط برای بهروزی مردم ایران در خدمت این حرکت باشیم. یک بار هم که شده دل هایمان را صاف کنیم و برای بیرون آمدن از این وضعیت سیاه و تباه که ملت و کشورمان دچار آن شده اند با همدیگر یکصدا شویم. سه دهه تفرقه و جدایی و بی تفاوتی و بی اعتنایی به یکدیگر و نتایج منفی آن را دیدیم، بیایید یک بار هم شده با هم بودن را تجربه کنیم. برای دفاع از حقوقمان، برای دفاع از شرافتمان، برای دفاع از نسل های آینده.
روز 11 اردیبهشت، روز اعتراض ملی، روز همه ی ایرانیانی است که خواهان تغییر در وضعیت نامطلوب کنونی هستند. دست به دست هم دهیم.
20 فروردین 1389 – سازمان خودرهاگران