بیانیه سازمان خودرهاگران در مورد سالروز قیام 18 تیر
جنبش سبز باید از بندهای خودساخته رها شود.
هر سال، روز 18 تیر یاد آور قیامی است که دانشجویان در روز 18 تیر 1378 آغاز کردند و به مدت چندین روز پایه های رژیمی را لرزاندند که پس از انتخابات 2 خرداد 1376 احساس امنیت فراوانی داشت. این اعتراضات که توجه دنیا را به خود جلب کرد در هماهنگی میان دفتر ولی فقیه، سپاه پاسداران و محمد خاتمی، ریس جمهور وقت، در خاک و خون سرکوب شد. اصلاح طلبان که در آن موقع دو قوه مجریه و مقننه را در اختیار داشتند برای مهار این جنبش دانشجویی هر چه می توانستند کردند و برای محافظت آن در مقابل دستگاه سرکوب، هیچ.
پس از سرکوب خونین این قیام دستگاه های اطلاعاتی رژیم نزدیک به 2 هزار نفر از دانشجویان و کنشگران اجتماعی فعال را در سراسر کشور بازداشت و بسیاری از آنان را سربه نیست کردند.
این قیام یکی از نخستین مواردی بود که در آن، اصلاح طلبان حکومتی به واسطه ی وابستگی فکری-ایدئولوژیک، عاطفی-احساسی و ساختاری-سیاسی خود، یک جنبش اجتماعی خودجوش و دارای اصالت را به واسطه ی نبود زیر کنترل خودشان رها کردند تا دستگاه سرکوب سپاه و وزارت اطلاعات و چماقداران ویژه ی ولایت آن را تار و مار کنند.
این رفتار به صورتی یادآور رفتار و گرایش این جریان پس از عاشورای 1388 می باشد. روزی که جنبش نشان داد دارای یک توانایی و گرایش برای عبور از مدیریت مهارگر و محدودکننده شبکه اصلاح طلبان است. گویی این جریان تا زمانی یک جنبش را همراهی می کند که زیر مدیریت خودش و در جهت امتیاز گیری از جناح های دیگر قدرت باشد.
به همین خاطر قابل یادآوری است که درس تاریخی 18 تیر امروز باید، بعد از این دو تجربه ی مشخص، در مقابل ما باشد و براین اساس این روز را به نقطه ی عطفی برای گذر از سقف اصلاح طلبان تبدیل کنیم. این به آن معناست که جنبش باید در این روز خود را از یکی از بندهای درونی خویش، که در طول یک سال گذشته مانع از آن شد که بتواند بند حاکمیت استبدادی را پاره کند، رها سازد. جنبش باید نخست خودرهاگر باشد تا بتواند رهاگر باشد.
دانشجویان ما در این روز باید با شعار «دانشجو می رزمد، کل رژیم می لرزد» به روشنی هدف خود را بیان کند و به عنوان یک قشر پیشرو در مبارزات اجتماعی جنبش آزادیخواهی مردم ایران را از حصارهایی که اصلاح طلبان حکومتی به دور او ساخته اند رها سازد.
یک سال تلاش و فداکاری و جانبازی نشان داد که با این خط قرمزهایی که رهبری نمادین جنبش سبز – موسوی و کروبی – و جریان آنها برای جنبش ساخته و پرداخته اند نمی توان بیش از این به پیش رفت. استراتژی اصلاح طلبان برای جنبش، استراتژی عقب نشینی مداوم تا مرز سکوت بوده و هست. با این استراتژی نیست که می توان یک دیکتاتوری نظامی جنایتکار را به زیر کشید. این تفکر و برخورد محافظه کارانه با جنبش حرکت را به ایستایی کشیده است.
لذا از دانشجویان سراسر کشور می خواهیم تا در مسیر رهایی جنبش سبز از بندهای خودساخته اش گام نخست را بردارند و به همه ی توهم ها در مورد تغییر از طریق مذاکره و مماشات ومصالحه خاتمه بخشند. باید به حرکت جان نویی بخشید.
وقت تنگ است. خطر فروپاشی کل اقتصاد کشور و نیز خطر جنگ در کمین است و دیگر فرصت شک و تردید و استخاره برای پیش بردن جنبش و به دست گرفتن سرنوشت کشور توسط مردم نیست.
پس بیاید در 18 تیر 1389 در دانشگاه ها و خیابان ها شعار «دانشجو می رزمد، کل رژیم می لرزد» را جا بیاندازیم و این را مطرح کنیم که از این پس، هدف روشن و مشخص جنبش کنار زدن کل رژیم است نه کاهش قدرت این یا آن جناح نظام.
پیوستن جنبش های متعدد دانشجویی، کارگری، زنان و غیره راه شکل دهی به این حرکت بزرگ،هدفمند و سرنوشت ساز است.
13 تیر 1389
سازمان خودرهاگران