یکی از مسايلی که همیشه در مبارزه اجتماعی فعال فکر آدمی را به خود مشغول می کند، این است که در مقابل نیروی های دولتی ، اعم از مسلح و غیره مسلح، چه کاری باید انجام دهیم.
در مقابل رژیمی تا دندان مسلح، که از هیچ گونه خشونتی نسبت به شهروندان خود ابایی ندارد، چه باید کرد؟ آیا باید گذاشت که نیروهای رژیم هر آنچه که دلشان می خواهند با ما بکنند؟
آیا در مقابل وحشیگری و خشونت نیروهای مسلح رژیم باید تسلیم شد و روانه ی زندانها و شکنجه گاه های وی گردید و بگذاریم هر بلایی که می خواهند بر سرمان بیاورند؟
مسلماٌ این همان چیزی است که این گونه رژیم ها می خواهند تا از این طریق، یعنی گرفتن زهر چشم از مخالفین و تظاهر کنندگان و با ایجاد وحشت ورعب، از تعداد معترضین در خیابانها بکاهند و در کل مردم را به سکوت و انفعال وادارند.
ما در اینجا سعی بر این نداریم که “خشونت و آنارشی” را ترویج کنیم، زیرا مروج اصلی خشونت همانا رژیم جمهوری اسلامی است. اما بر این هستیم که از اولیه ترین حقوق انسانی مان و نیز در دفاع از حفظ جان و کرامت انسانها، که حتی در منشورسازمان ملل متحد نیز بر آن تاکید شده، هموطنانمان را در داخل کشور دراین آگاهی و بسط آن یاری رسانیم.
* *
پیش از شروع می باید بر چند نکته ضروری تاکید کنیم.
* به نیروی عظیم مردم ایمان داشته باشیم. با سازماندهی این نیروی گسترده هر سدی را می توان از جا کند و رژیم آخوندها تاب تحمل و مقاومت در برابر آن را نخواهد داشت.
* این رژیم متجاوز به حقوق مردم ایران است و رفتنی است و با شرایطی که برای خود ایجاد کرده چندان زمانی برای حیاتش باقی نیست .
* این رژیم از هیچ گونه مشروعیت داخلی و بین المللی برخوردار نیست.
*این رژیم قبل از هرکس خود می داند که از نیروی مردم در هراس و وحشت است، به همین علت برای باقی ماندن در قدرت نیاز شدید به سرکوب مردم دارد.
*این رژیم سرکوبگر زبان خوش نمی فهمد و گرنه در طی سالها مبارزه ی مسالمت آمیز و به حق مردم ایران، می بایست مدتها پیش از این در مقابل خواسته های قا نونی و مشروع آنها سر تعظیم فرود می آورد.
*رژیم آخوندها به هیچ کس و گروه و سازمان مردمی فرصت و امکانی را در ابراز عقاید و نظراتش نداده و نمی دهد و به طور اساسی سازش پذیر نیست. حتی افراد و نیروهای خودی ( امثال آقای حسین موسوی و مهدی کروبی) را تحمل نمی کند.
* هرگونه مبارزه مردمی با این رژیم از مشروعیت کامل اخلاقی، حقوقی و بین المللی بر خوردار است. بنابراین از هرگونه وسیله ای در مبارزه بر علیه این رژیم ضد انسانی باید بطور کامل و گسترده و با توجه به شرایط و موقعیت خود استفاده کرد.
* باید بر این باور ایمان داشته باشیم که در هر چه جمع و اجتماع معترضین بیشتر است، رژیم ضد انسانی بیشتر دچار ضعف و درماندگی و اضمحلال می شود.( به یاد داشته باشیم که در پی تظاهرات و اتحاد مردم در عاشورای سال گذشته رژیم آخوندی به چه وحشت و درماندگی افتاد و نیروهایش عنان از کف رها کرده و چگونه به خواری و ذلت افتاده و پا به فرار می گذاشتند.) …
در قسمت های بعدی به شیوه های مختلف مبارزه و چگونگی و کارآیی آنها با استفاده از تجربیات مبارزات مردمی دیگر کشورهای دنیا، که منجر به کسب پیروزی و آزادی آنها از بند جور و ظلم رژیم های دیکتاتوری گردیده، خواهیم پرداخت.
