گفتم و گفت “آینده نه خیلی روشن رژیم”

گفت: بدجوری دعوای گرگ ها بالا گرفته است؟

گفتم: کدام گرگ ها؟

گفت: همین جناح های حاکمیت را می گویم؟

گفتم: بیچاره گرگ،

گفت: حتما شنیدی که گرگ ها وقتی گرسنه می شوند، همدیگر را می درند.

گفتم: آره، این را همه می دانند. تو چه جوری ربط می دهی به اینها؟

گفت: وضع اقتصادی خراب است، تحریم ها اوج گرفته و به زودی با حذف یارانه ها مردم ممکن است به خیابان ها بریزند.

گفتم: آینده شان تیره و تار است.

گفت: نه راه پیش دارند و نه راه پس. یا باید تسلیم غرب شوند یا تسلیم مردم.

گفتم: ولی فرق است بین این دو.

گفت: مسلم است، اما یک نقطه ی مشترک دارد، در هر دو حالت رفتنی هستند.

گفتم: در حالتی که به مردم تسلیم شوند می روند، اما در مورد تسلیم به غرب چطور؟

گفت: نظام جمهوری اسلامی طوری ساخته شده است که فقط اگر بسته و تحت مدیریت خودشان باشد قابل دوام است.

گفتم: خوب مگر تسلیم به غرب کنترل اوضاع را از دست این ها خارج می کند؟

گفت: بله، هم غرب و هم رژیم یک چیز را می خواهند: منافع اقتصادی ایران را.

گفتم: پس با هم رقیب هستند.

گفت: بله و به همین دلیل یا مافیاهای رژیم آن را نمی پذیرند و در تضاد با منافع خود می دانند

گفتم: پس ناممکن است

گفت: ناممکن نیست، اما پرهزینه است.انجام آن رژیم را تبدیل به چیز دیگری می کند

گفتم: آیا رژیم جمهوری اسلامی می تواند چیز دیگری هم بشود.

گفت: فکر نمی کنم، هیچ رژیم تمامیت گرایی نتوانسته متحول شود، چنین رژیم هایی یا آن چنان که هستند دوام می آورند و یا اگر تغییری را آغاز کنند می روند.

گفتم: مثال اولی رژیم صدام است و مثال دوم حکومت شوروی.

گفت: دقیقا، به همین دلیل امیدی به آینده ی نظام جمهوری اسلامی نیست.