گفتم و گفت: واکنش مردم به حذف یارانه ها

گفتم: خیلی نگران به نظر می رسی؟

گفت: آره حسابی ذهنم درگیر این موضوع شده؟

گفتم: کدام موضوع؟

گفت: همین بحث یارانه ها. داره به کلی اقتصاد مملکت روی به هم می ریزه؟

گفتم: مگه قرار بود غیر از این باشه؟

گفت: آخه یعنی اینها فکر نمی کنن که چه خبر خواهد شد؟

گفتم: خوب اینها اگر قرار بود فکر کنن که اصلا این کار را نمی کردند.

گفت: یعنی ممکن است که این قدر احمق باشند؟

گفتم: اصلا بحث این نیست. سوال درست این است که آیا می توانستند این کار را نکنند؟

گفت: خوب، شاید اگر این کار را نمی کردند خطر کمتری برایشان می داشت.

گفتم: پس اگر خطر بیشتری را می پذیرند باید قبول کنیم که چاره ی دیگری نداشته اند.

گفت: یعنی اجرای طرح یارانه ها برایشان یک اجبار بوده است؟

گفتم: به این معنا که اگر رایانه ها را حذف نمی کردند باید اعلام می کردند که ورشکسته هستند.

گفت: چطور؟

گفتم: خوب وقتی مجبور هستند 100 میلیارد دلار پول یارانه بدهند و تنها 80 میلیارد دلار درآمد نفتی دارند، به اضافه ی هزار و یک خرج کاذب دیگر، بدیهی است که باید یک جوری خودشان را از شر پرداخت این 100 میلیارد رها کنند.

گفت: ولی این بار به دوش مردم می افتد.

گفتم: بله، برای آنها این مهم نیست، این مهم است که بتوانند آن از دوش دولت بردارند.

گفت: آیا مردم دوام می آورند؟

گفتم: در کوتاه مدت شاید، چون تا حدی به گران شدن قیمت ها عادت دارند. اما در دراز مدت دیگر بحث عادت نیست، بحث سفره ی خالی نان است و گریه ی بچه های گرسنه.

گفت: یعنی آثار این طرح به تدریج معلوم می شود.

گفتم: دقیقا، به صورت تدریجی یا بهتر است بگوییم زنجیره وار. یعنی با حذف یارانه ها و افزایش قیمت سوخت، هزینه ی تولید در تمام عرصه ها افزایش یافته به تدریج بالا می رود. تا جایی که دیگر برایشان صرف نمی کند که تولید کنند، پس کارخانه ها و کارگاه ها تعطیل می کنند. بعد کارگران بیکار می شوند، بیکاری درآمد را کاهش می دهد در حالی که هزنیه ها بالاست و یا حتی بالاتر هم می رود. بیکاران به فقر کشیده می شوند و فقرایی که نمی توانند کاری بیابند رو به واکنش خواهند رفت.

گفت: یعنی در انتهای زنجیره واکنش های اعتراضی هست.

گفتم: اعتراض فقط یک شکل واکنش است. اشکال دیگری هم مثل رفتن به سمت قاچاقچی گری، یا خود کشی و امثال آن هم هست.

گفت: چکار باید کرد که واکنش ها به سمت اعتراض برود.

گفتم: باید کار کرد روی آگاهی دادن به مردم برای این که بدانند وضعیت وخیمشان از کجا ناشی می شود. یعنی علت را درک کنند. و دیگری این که باید مردم را دعوت کرد به کار جمعی و سازمان یافته.

گفت: کار جمعی و سازمان یافته یعنی تشویق مردم به این که در کنار هم باشند. درست است؟

گفت: بله، باید توضیح داد که جز با کار جمعی و آن هم به صورت سازمان یافته ی آن کاری از پیش نمی رود. نیاز به حرکت های همگانی و هماهنگ است تا بتوان به نتیجه ای رسید.