مصداق همکاری در اپوزیسیون
نوشته ای براساس حضور در دومین همایش اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران
کامران. م . عضو سازمان خودرهاگران و عضو ناظر در همایش
به عنوان یکی از اعضای سازمان خودرهاگران که به عنوان عضو ناظر در همایش فوق شرکت جستم پیوسته به این پرسش که ذهن بسیاری از هموطنان را به خود مشغول کرده است فکر می کنم: چرا “اپوزیسیون” باهم متحد نمی‌شود؟ افراد، سازمان ها، و گروه ها هر یک، بنا بر جایگاه خود، پاسخی برای این پرسش ارائه داده اند، چه به صورت نظری و چه به صورت عملی. با وجود فعالیت‌های صادقانه، این آرزو تا به حال به موفقیت نیانجامیده است. در ورای دلایلی که برای این ناکامی مطرح شده، از جمله علت های فرهنگی مانند عدم بلوغ دمکراتیک، سوالی اصلی اینست که آیا چنین “اتّحادی” در شرایط فعلی امکان پذیر است؟ اگر بلی، به چه شکل؟ آنچه مسلم است این که اتحاد مدل سال ۱۳۵۷ امروز نه امکان دارد و نه مورد پذیرش خرد جمعی آزدیخواهان است. زیرا که آن مدل، اختیار تام و مسئولیت را در کف یک یا چند تن می گذارد که نه خردمندانه است و نه منطبق بر اصول دمکراتیک و مردم سالاری. پس چه الگویی می تواند به خواسته‌های مردم در یک همکاری جمعی و فراگیر مادیت ببخشد؟ آنچه که عملی به نظر می‌رسد همکاری و همگامی در کارهاست و پرهیز از یکی شدن فکری و محتوایی است.
سوالی که از صاحب نظران سیاسی و نظریه پردازان واقعی آزدیخواهی می شود اینست که چطور می شود، با حفظ چهار چوب های فکری فردی و سازمانی گوناگون، در یک جمع به همیاری و همکاری پرداخت. پاسخ، به زعم من و یارانم در خودرهاگران، داشتن یک قطب نمای روشمند است که بر دو اصل انسانیت و خرد گرایی استوار است. در این نگرش، منافع فردی و گروهی پایین تر از هدف گروهی که در نهایت حفظ جان و منزلت انسان ایرانی است قرار می گیرد.
خردگرایی ایجاب می کند که در ورای این هدف کلی، به طور مشخص روی طرح های معینی عمل کنیم. در این راستا ایدئولوژی هر فردی در جایگاه خویش محترم است ولی تمرکز بر روی تحقق طرح هاست. مصداق این گونه فعالیت‌های جدید در عرصه ی اپوزیسیون را نمی توان مشاهده کرد مگر با مشارکت اجتماعی و تمرین دموکراسی. بی‌شک این گونه رویکرد جدید نیاز به نگرش و بینش جدیدی دارد که تحول در رفتار و عادتهای ما را بدنبال خواهد داشت.
مصداق عینی:
ما شاهد نمونه‌ای از این گونه همکاری‌ها در “دومین همایش اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی درایران “، که در روزهای دوم و سوم جولای در اورنج کانتی کالیفرنیا برگزار شد، بودیم. این همایش با حضور جمعی از ایرانیان هوادار دموکراسی و حقوق بشر که انجمنهای محلی خود را در شهرهای نیویورک، شیکاگو، آتلانتا، فرزنو، سن فرانسیسکو، مونترال، دالاس و اروین نمایندگی می کردند برگزار شد. حاضران ضمن گفتگوی آزاد پیرامون چشم انداز جنبش مردم ایران، نقش سکولار دموکرات‌ها و اهمیت اتحاد آنان را مورد بحث و بر رسی قرار دادند.
در این همایش سخنرانی دکتر محمد امینی در مورد اهمیت تاریخی مبارزات مردمی و دکتر کورش عرفانی در مورد اهمیت سازماندهی در بطن جامعه آغازگر بحث هایی در مورد وظیفهِ نیروهای آزادیخواه بود.
در این نشست وجود فضایی آزاد، دمکراتیک، اخلاق گرا، و صمیمی چشمگیر بود. نمایندگان توانستند خواسته‌های انجمنهای خود را ابراز و در مورد آنها به طور جمعی به تصمیم گیری بپردازند. آن چه که غایب بود سازمان گرایی، ایدئولوژی گرایی، منیّت، خودمداری، فردگرایی، و فردستایی بود؛ بجای آن، احترام به حقوق شهروندی و دمکراتیک باشندگان بود و شکیبایی. در انتهای این نشست، کمیته ی اجرایی با رای نمایندگان شهرهای مختلف برای مدت یک سال انتخاب شد که مسئولیت هماهنگی کاری این گروه اجتماعی سیاسی را بر عهده دارد.
برای من آنچه که در این نشست حائز اهمیت و متفاوت از نشستهای مشابه بود دعوت و حضور کسانی که عضور اتحاد نبودند، مانند من و برخی از دوستان از سازمان خودرهاگران و نیز شخصیت‌های اجتماعی و روزنامه نگاران مستقل در کنار دیگر نمایندگان محلی “اتحاد سکولار دمکرات ها “برای گسترش همکاری‌های آتی این دو گرایش اجتماعی-سیاسی در عمل بود. این همکاری‌ها که با چند اکسیون و جلسات مشترک بحث و گفتگو در چند ماه اخیر آغاز شده است به طرح ریزی راهکار‌های مشترک در زمینه تولید مطالب نظری، آگاهی رسانی، و ارتباط هرچه بیشتر با شبکه‌های اجتماعی درون کشور و گسترش آنها مّد نظر قرار گرفت.
آیا برای حصول آرزوی همبستگی اپوزیسیون واقعی راهی بهتر از سازمان یابی از پائین و همیاری و همسازی در عمل برای اعتماد سازی وجود دارد؟ از خود بپرسیم چگونه می توان این گونه همسازی‌ها را با استفاده از خرد جمعی گسترش داد؟
جا دارد که برگزاری این همایش موفق را که نمودی از کار شهروندی و سازمان یابی قدرت اجتماعی ایرانیان خارج از کشور است به دست اندارکاران این جریان تبریک گفته و آرزو کنیم که در سایه همیاری این الگوی موفق به تدریج و با برنامه ریزی هدفمند به سوی داخل کشور حرکت کند.
——-
اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی درایران www.IranMa.org
سازمان خودرهاگران www.KhodRahagaran.org
جناب کامران مهرپور
اول اینکه ، بسیارخوشحالم که نسبت به گذشته تغییرات فکری داشته اید . دراینجا نیز بنا ندارم به نکات مثبت و منفی مقاله تان اشاره کنم . اینبار میخواهم برای پاسخ به مقاله تان ، راه دیگری را دنبال کنم.
ادعای من این است که برای ایجاد همبستگی آزادیخواهان ، راه کار وجود دارد . اما نیاز به امکاناتی در حد امکانات شما لازم دارد.
دراینجا برای اینکه بواقع مشخص شود که خود شما و گروه تان ، تا چه میزان به ایجاد این همبستگی آزادیخواهان باورمند هستید و حاضرید بهاء بپردازید ، پیشنهادی را مطرح کنم . پیشنهاد این است : طرح از ما ، همان امکاناتی که دارید از شما .
اگرپذیرفتید ، آنگاه میپردازیم به بقیه مسایل . اگرهم نپذیرفتید ، مشخص میشود که دراین کار جدی نیستید.
اما بهرحال ، امیدوارم که این پیشنهاد را بپذیرید.
با احترام : فرجادفر