فرهنگسرای انسانگرایی

روشنفکر باید به زبان توده ها سخن گوید، باید به زبان آشنای مردم، ساده، به تصویر کشیده شده و برخوردار از تمثیل و بار احساسی صحبت کند.

آن نیرویی در کوتاه مدت بر حرکت توده ها سوار می شود که بتواند با منطق و زبان متناسب با فهم تجربی-احساسی توده ها با آن ها ارتباط برقرار کند و در ایشان انگیزه و امید پدید آورد.

تنها نیروهایی قادر به اتحاد با هم هستند که توان عملی و قدرت اجرایی دارند. آنها می توانند پیرامون یکی دو نکته اصولی با هم توافق کرده و کار کنند.

مردم به هم نزدیک شده، با هم کار می کنند و بر اساس یک اخلاق انسان مدار یاد می گیرند که ضمن حفظ تنوع خود، با همدیگر همکاری و همیاری کنند.

کسانی که به ارزش های اخلاقی پایبند هستند موفق می شوند کاری کنند که اخلاق اجتماعی در جامعه دوباره زنده شود و افراد را تحت تاثیر خویش قرار دهد.

استقرار دمکراسی نیاز به بستر مناسب دارد و این بستر را افرادی پدید می آورند که ارزش ها و رفتار دمکراتیک را در خود درونی کرده اند و به کار می بندند.

انسان خودرهاگر به شرایط به صورت مطلق نمی نگرد. بلکه به دنبال آن است که شرایط رهایی خویش را فراهم کند. او اراده ی خود را به صورت کار جمعی، منظم و سازمان یافته تبدیل می کند و از مسیر اجتماعی به هدف عالی فردی خود دست می یابد.

کسی از آگاهی خویش برای کنش الهام می گیرد که می تواند تاثیر آنها را بر خویش به عنوان عضوی از یک مجموعه درک کند. این همان مجموعه ی بشری یا انسانیت است.