اگر اپوزیسیون سکولار، لائیک و دمکرات در خود وظیفه مبارزه با استبداد و ارتجاع و عقب ماندگی و وابستگی و تجاوز روزمره به حقوق انسانی را می بیند، باید بدون کوچکترین تردید، در صدد بر زمین زدن جمهوری اسلامی و گذار از آن باشد. این هدف فقط در سایه همسازی و همگرایی نیروهای اپوزیسیون از یکسو و ایجاد یک آلترناتیو متشکل به گرد یک میثاق ملی با حضور افراد و جریانات سیاسی مسئول، حقوقمدار، معقول و متعهد میسر است.
نیروی آگاه و مسئولیت پذیر کسی است که در دشوارترین شرایط کار بر عهده می گیرد نه در بدیهی ترین موقعیت.
کوچکترین سلول بدنه ی سازماندهی اجتماعی یک جمع از شهروندان است است که حداقل از دو نفر شکل گرفته است: جمع دانشجویی، جمع کارگری، جمع دانش آموزی، جمع معلمان و یا جمع بیکاران و حتی یک جمع خانوادگی.
به هر طریق که می توانیم در کارهای دولتی اخلال به وجود آوریم و ماشین دولت را از کار بیاندازیم. درآمدهای رژیم را به حداقل و هزینه های آن را به حداکثر بکشانیم. از خلاقیت و شجاعت خود بهره بریم.
هر نیرویی که بتواند در مسیر فعلی نقش مهمی را برای سازماندهی نیروهای داخل ایفاء کند دو کارکرد جنبش را پاسخ می دهد: از یک سو سازماندهی جنبش را تامین می کند و از سوی دیگر کاندیدای مناسبی برای شرکت در روند جایگزین سازی خواهد بود. رابطه ی سازماندهی و جایگزین سازی انتخابی و تزیینی نیست، یک پیوند ارگانیکی ضروری است.
باید رفت به دنبال برنامه ریزی و سازماندهی نیروها، از نزدیک و با دقت در تمام سطوح. تا وقتی سازماندهی نیست هیچ فراخوانی شانس پیروزی ندارد.
اگر از خود می پرسید که چه کار کنیم که این بار در مبارزه با رژیم به موفقیت دست پیدا کنیم: پاسخ روشن است. آیا این بار از سازماندهی برخوردار هستید یا خیر. اگر بلی، پس می توانید امیدوار باشید.
آیا به هر شکلی می توان رژیم را پایین کشید؟ آیا بی برنامه می توان این کار را کرد؟ اگر نه به چه نوع برنامه ریزیی در این مورد نیاز داریم؟ ویژگی های چنین برنامه ای چه باید باشد؟ در این برنامه به این موضوع پرداخته شده است
می توانیم بنا به دلایل مختلف از کار «خودسازماندهی» طفره رویم و آرزو کنیم که سرانجام مبارزه به پیروزی می رسد. در حالی که محال است. یک نیروی چند هزار نفره ی سازمان یافته قویتر از میلیون ها مردم فاقد هرگونه سازماندهی هستند.
Copyright © 2025 | WordPress Theme by MH Themes
