نافرماني مدني

اگر می خواهیم در شرایطی که رژیم به سوی چندپارگی و درگیری های درونی خود پیش می رود به قدرتی سرنوشت سازی دست پیدا کنیم، راه آن مشخص است: همکاری با یکدیگر، نزدیک شدن به هم و افزایش همیاری از طریق «خودسازماندهی مردمی» در دانشگاه ها، ادارات، کارخانه ها، محلات، مدارس و غیره.

وقتی می گوییم که «بله، مبارزه که خیلی مهم است» اما در عین حال زندگی عادی خود را می کنیم و برای هر کار دیگری جز مبارزه وقت پیدا می کنیم معلوم می شود که معنای واقعی حرفمان این بوده است که «نخیر، مبارزه خیلی هم مهم نیست.»

در یک مقطعی مردم سوریه و یمن و بحرین از خود می پرسند که به هر روی ما را می کشند، چه مقاومت فعال کنیم چه نکنیم، پس چرا ازجان خود دفاع نکنیم.

کار سازمان یافته یعنی کار جمعی هدفمند. یعنی بدانیم که وقتی چند نفری به خیابان رفتیم چه می خواهیم بکنیم. یعنی بدانیم چگونه می خواهیم سایرین را به مبارزه دعوت کنیم. یعنی بدانیم حاضران در خیابان را چگونه هدایت کنیم.