تا زمانی که ما موفق نشویم، با خودنقدگری؛ با زیر سوأل بردن بسیاری از باورهایی که تابحال با آنها حرکت و مبارزه می کردیم، یک انقلاب درونی و فرهنگی در درون جناح اپوزسیون بوجود نیاوریم، تنها کاری که می توانیم بکنیم، بازتولیدِ حاکمیتهای استبدادی یکی بعد از دیگری ست.
مبارزات دانشجویی نیازمند آن است که از حالت تکراری و کمابیش قابل سرکوب خود بیرون آید. این مبارزات در نهایت باید با بازنگری در ضعف های گذشته ی خویش بتواند موفقیت های نسبی و بعد مهمتری را به دست آورد.
خیال نکنیم با چند تا ایمیل و پست روی فیسبوک و نظر دادن مبارزه کرده ایم، قبل از هر چیز وجدان خود را ارضاء کرده ایم، مبارزه در کارخانه و دانشگاه و مدرسه و اداره و خیابان هاست. با سازماندهی و آموزش و هدفمندی و عمل.
دانشجویان می توانند با خودسازماندهی در سطح دانشگاه و نیز بین دانشگاه ها برای رویارویی با فشارهای حاکمیت آماده شوند.
اگر در سرمای ترس ملتی بخوابد می میرد، باید او را بیدار نگه داشت، به آن گونه که باید.
رسید سال نود // رژیم باید برود
حرکت 25 بهمن به وضوح یک پیام داشت و آن این که ما خطرات را می شناسیم اما دیگر ترسی از آن نداریم. ما می دانیم که شما می کشید ولی می آییم، می دانید که می زنید و دستگیر و شکنجه می کنید ولی باز می آییم، زیرا هنوز به آن چه می خواهیم دست پیدا نکردیم.
آنچه که میتوان از این زور آزمائی قدرت اجتماعی شوراها و قدرت سیاسی بیاموزیم کار کرد دموکراسی و خواسته‌های مردم عادی در استفاده از قدرت سازماندهی شده در زمینه احقاق حقوقشان است. در دموکراسی‌ها رودر رویی ارگان مدنی معلمان به صورت صلح آمیز ادامه پیدا می‌کند ولی در سیستم‌های دیکتاتوری که تحمل اینگونه کشمکش‌ها را ندارند به زور متوسل میشوند
راه های زیادی هست: باید از دانشگاه ها شروع کرد. هر روز دانشجویان می توانند دست به اقدام بزنند. یا در کارخانه ها کارگران می توانند. در هر مورد باید اعتراض را در دانشگاه و کارخانه شروع کرد و به خیابان کشید.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
