انسانی

هر دو. خودرهاگری از یک سو به معنای بریدن بندهای ستم پذیری درون است و دیگری پاره کردن زنجیرهای ستمگری بیرونی .

کسانی که به ارزش های اخلاقی پایبند هستند موفق می شوند کاری کنند که اخلاق اجتماعی در جامعه دوباره زنده شود و افراد را تحت تاثیر خویش قرار دهد.

انسان خودرهاگر به شرایط به صورت مطلق نمی نگرد. بلکه به دنبال آن است که شرایط رهایی خویش را فراهم کند. او اراده ی خود را به صورت کار جمعی، منظم و سازمان یافته تبدیل می کند و از مسیر اجتماعی به هدف عالی فردی خود دست می یابد.

کسی از آگاهی خویش برای کنش الهام می گیرد که می تواند تاثیر آنها را بر خویش به عنوان عضوی از یک مجموعه درک کند. این همان مجموعه ی بشری یا انسانیت است.