ترس

در هر کجا که پتانسیل مبارزاتی وجود دارد کار جمعی و سازمان یافته را آغاز کنیم و هدفمان روشن باشد: کنش.

مثل به کار گرفتن اینترنت برای آگاه ساختن دیگران، مثل پرداخت نکردن قبض گاز و برق، مثل تشویق مردم به مبارزه در خانواده و محله و مترو و سرکار و غیره

می توان هم چنان در زنجیر بی اعتمادی نسب به یکدیگر اسیر بود و به طور جدا و پراکنده ستم رژیم را تحمل نمود و می توان هم دیوار بی اعتمادی را شکست و به صورت آگاهانه دست در دست هم برای هدفی مشخص همکاری کرد. انتخاب روشن است.

ترس ذلت می آفریند، شجاع باشید و با افتخار زندگی کنید.

می توانیم بنا به دلایل مختلف از کار «خودسازماندهی» طفره رویم و آرزو کنیم که سرانجام مبارزه به پیروزی می رسد. در حالی که محال است. یک نیروی چند هزار نفره ی سازمان یافته قویتر از میلیون ها مردم فاقد هرگونه سازماندهی هستند.

بسیاری می پرسند ایران کی آزاد می شود؟ فقط یک نفر پاسخ را می داند: شما. هر روزی که احساس کردید برای مبارزه ترس را کنار گذاشته اید آن روز، آزادی ایران آغاز می شود.

بچه های دلاور آذربایجان غیرت ما را خطاب قرار دادند: یعنی انسانیت خفته ی درون ما را. این پیام را دریابیم.