خودرهاگران: دمکراسی مشارکت را نمی سازد بلکه مشارکت دمکراسی را می سازد.
در کار جمعی خارج از کشور به دنبال هم عقیده بودن نباشیم، بلکه هدف تمرین و کسب تجربه در کار جمعی است پیرامون موضوعات ساده و عملی.
استبداد
مردم چگونه می توانند از بند استبداد رها شوند؟
در سطح فردی نیاز به رهانیدن خود از بندهای درون ذهن است. و در سطح جمعی نیاز به کار گروهی با همدیگر به صورت سازمان یافته.
خودرهاگران: با استفاده از خرد، اخلاق مداری و سازماندهی می توانیم
تا زمانی که در یک جامعه عده ای از افراد به طور آگاهانه، مصمم و سازمان یافته اقدام به تلاش برای تغییر نکنند هیچ تغییر مثبت و مهمی در آن جامعه روی نخواهد داد. این درس تاریخ است.
خودرهاگران: مبارزه ی سیاسی یعنی کار کردن برای سرنگون سازی رژیم به طور مادی.
نشستن پای کامپیوتر و جلوی تلویزیون و سر خود را به موضوعات سیاسی گرم کردن مبارزه نیست. مبارزه یعنی آن چه به طور عملی دشمن را تضعیف کرده و به نابودی نزدیکتر می سازد.
سندیکالیسم در ایران – بخش نهم
ای شما، شما ای کارگران و رنجبران و توده حقیقی ملت، ایران شما، ای فرزندان قاعدین تمدن، هنوز در بستر غفلت خجلت‌بار خویش غنوده و جایگاه مردان کار را به کسالت و کثافت آلودید. سر از خواب غفلت بردارید و دیده بگشائید، نظری به صحنه گیتی افکنید. جنبش اقدام عالم را بنگرید. صیحه دعوت کارگران و رنجبران عالم را به سوی رضوان اتحاد و اتفاق بشنوید. برخیزید و با قدم‌های رسا به سوی آن دعوت بشتابید.
خودرهاگران: به صورت سازمان یافته و قدرتمند به فاز تهاجمی وارد شویم.
برای آزادی باید بها پرداخت، هیچ ملتی بدون فداکاری از بند ذلت و فقر و استبداد رها نشده است. برای برخورداری از حقوق بشر، آزادی و مردمسالاری باید که خطر بپذیریم و وارد میدان مبارزه شویم. با خرد، متحد و به گونه ای سازمان یافته.
خودرهاگران: بهترین روش مبارزه روش سازمان یافته است
این درک و آگاهی از یکسو و دلاوری و مسئولیت پذیری ما از سوی دیگر است که تعیین می کند ما جزو مبارزین و تغییر دهندگان جامعه باشیم یا خیر.
خودرهاگران: رهایی ما با خودرهایی از بندهای درون آغاز می شود.
خود رهایی یعنی رهیدن از تمام بندهای خودساخته ی درونی که در ما ترس و بی اعتمادی و عدم احترام به دیگری و ناباوری را شکل می بخشد. این ها خصلت هایی است که باید کنار گذاشت تا بتوان رهرو راه آزادی شد.
خودرهاگران: گرایش مذهبی معلول است یا علت؟
تا زمانی که فقر مادی ادامه دارد نمی توان فقر معنوی فقیر را بر طرف کرد. درک رابطه ی علت و معلولی میان این دو لازم است. هر چند که در ادامه ی کار فقر معنوی سبب تداوم فقر مادی می شود.