می توانیم بازهم دهها سال دیگر به تفسیر و تحلیل و خبر و مناظره و بحث سیاسی و تلاش و سفارش برای اتحاد اپوزیسیون و امثال اینها بپردازیم. اما تا وقتی که اکثریت ایرانی ها راه فرار از مسئولیت را در پیش گرفته اند این کارها به هیچ نتیجه ای نمی رسد. هم زمان با کار سیاسی باید به کار فرهنگی پرداخت و به بازسازی ارزش های اخلاقی فراموش شده میان ایرانیان پرداخت.
اگر توده ها خودسازماندهی نکنند و اپوزیسیون هم به سازماندهی نپردازد، رژیم را چه نیرویی می خواهد سرنگون کند؟ آیا حلقه گمشده ی مبارزه در طول سی سال گذشته نبود یا کمبود سازماندهی نیست؟ آیا وظیفه ای مبرم تر از این در مقابل اپوزیسیون قرار […]
کارگر و دانشجو و کارمند و معلم چگونه باید بدانند که روش مناسب برای سرنگون سازی این رژیم غارتگر و آدمکش کدام است؟ آیا این وظیفه ی اپوزیسیون نیست که این آگاهی و آموزش های جزیی مربوط به این روش را میان مردم پخش کند؟ […]
تئوری های خوب و پیچیده و مفصل برای سرنگونی و ویژگی های حکومت بعد از آن ارائه شده است، اینک وقت آن است که اپوزیسیون توضیح دهد چگونه میتوانیم محوطه ی حفاظت شده خیابان پاستور را که بیت رهبری، دفتر ریاست جمهوری و مجلس در آن […]
هر نیرویی در اپوزیسیون که بتواند نیروهای مردمی را به طور سازمان یافته هدایت کند قادر خواهد به عنوان جزیی از معادله ی قدرت خود را به نظام از هم پاشیده ی جمهوری اسلامی تحمیل کند. هر که باشد، فقط به این شرط که سازماندهی را آموزش و رواج دهد.
به همین دلیل بد نیست این توصیه را به جوانان کنیم که اگر می خواهند فردایی روشن داشته باشند باید در سرنوشت خویش به صورت فعال و سازمان یافته شرکت کنند. یعنی، در قالب تشکل های اجتماعی، صنفی، فرهنگی و بخصوص سیاسی. باید در صحنه ی سیاسی توان آن را داشته باشند که به نمایندگی از نسل خویش، به نمایندگی از چنده ده میلیون نفر از اعضای جامعه، از حقوق و خواست های خود به صورت سازمان یافته دفاع کنند. هم امروز و هم فردا.
بخش کوچکی از این یک درصد نیرویی است که به راستی می توانید در آغاز کار روی آن حساب کنید و به تدریج افزایش می یابد. باید به آنها ضرورت کار سازمان یافته راتوضیح داد، فن سازماندهی را آموزش داد و به هر طریق ممکن از آنها حمایت مادی و غیر مادی به عمل آورد. دوم این که در اپوزیسیون باید تولیدکنندگان ادبیات سیاسی و کنشگران سیاسی را از هم تفکیک کرد.
تعبیر بسیاری از اتحاد «در کنار هم نشستن» است، در حالی که اتحاد بیشتر به معنای «همکاری کردن» است. اتحاد سیاسی هدف نیست ابزار است. دائمی نیست، موقت است. آرمان گرایانه نیست کارکردی است.
موفقیت در یافتن زمینه های کار مشترک از طریق بحث و گفتگو یکی از نشانه های توانایی فرد یا تشکل برای وارد شدن به یک فرایند دمکراتیک می باشد. در غیر این صورت نباید به صرف حرف و قول و شعار بسنده کرد.
Copyright © 2024 | WordPress Theme by MH Themes
