مبارزه

نیروی آگاه و مسئولیت پذیر کسی است که در دشوارترین شرایط کار بر عهده می گیرد نه در بدیهی ترین موقعیت.

اگر از خود می پرسید که چه کار کنیم که این بار در مبارزه با رژیم به موفقیت دست پیدا کنیم: پاسخ روشن است. آیا این بار از سازماندهی برخوردار هستید یا خیر. اگر بلی، پس می توانید امیدوار باشید.

می توانیم بنا به دلایل مختلف از کار «خودسازماندهی» طفره رویم و آرزو کنیم که سرانجام مبارزه به پیروزی می رسد. در حالی که محال است. یک نیروی چند هزار نفره ی سازمان یافته قویتر از میلیون ها مردم فاقد هرگونه سازماندهی هستند.

اگر می خواهیم در شرایطی که رژیم به سوی چندپارگی و درگیری های درونی خود پیش می رود به قدرتی سرنوشت سازی دست پیدا کنیم، راه آن مشخص است: همکاری با یکدیگر، نزدیک شدن به هم و افزایش همیاری از طریق «خودسازماندهی مردمی» در دانشگاه ها، ادارات، کارخانه ها، محلات، مدارس و غیره.

وقتی می گوییم که «بله، مبارزه که خیلی مهم است» اما در عین حال زندگی عادی خود را می کنیم و برای هر کار دیگری جز مبارزه وقت پیدا می کنیم معلوم می شود که معنای واقعی حرفمان این بوده است که «نخیر، مبارزه خیلی هم مهم نیست.»

کار سازمان یافته یعنی کار جمعی هدفمند. یعنی بدانیم که وقتی چند نفری به خیابان رفتیم چه می خواهیم بکنیم. یعنی بدانیم چگونه می خواهیم سایرین را به مبارزه دعوت کنیم. یعنی بدانیم حاضران در خیابان را چگونه هدایت کنیم.