گفتم و گفت: بخش مشکل جنبش اعتراضی به عهده ی یک اقلیت سازمان یافته

گفت: آخه چرا این مردم این طوری هستند؟

گفتم: چطوری؟

گفت: عید که شده مبارزه را تعطیل کرده اند.

گفتم: کسانی که اهل مبارزه هستند مبارزه را تعطیل نمی کنند.

گفت: خوب پس این ها که رفته اند برای خودشان تعطیلات که هستند؟

گفتم: مردم.

گفت: پس مبارزین که هستند؟

گفتم: مردم.

گفت: این که نمی شه مردم هم بروند مسافرت و تعطیلات و هم مشغول مبارزه باشند.

گفتم: هردو مردم هستند، ولی اکثریت و اقلیت دارند.

گفت: یعنی چی؟

گفتم: اکثریت مردم به مبارزه کاری ندارند، چون سخت و دشوار است و آگاهی و شجاعت و کار و بها پرداختن می خواهد.

گفت: و هرکسی حاضر به پرداخت این بها نیست.

گفتم: بله، همیشه این طور بوده و حالا هم همین طور است.

گفت: ولی ما در جنبش ها می بینیم که مردم به طور وسیع در خیابان ها حضور دارند.

گفتم: بله، این برای مراحل آخرین حرکت است که مردم می آیند.

گفت: یعنی چه مرحله ای؟

گفتم: دو عنصر به طور معمول مردم را به صحنه می آورد: یکی فقر و گرسنگی بیش از حد و دیگری اطمینان از این که رژیم حاکم رفتنی است.

گفت: و در ایران کدام است؟

گفتم: در ایران هر دو خواهد بود. یعنی هم به زودی عده ای به خاطر فقر و نداری می آیند در خیابان ها و هم قدری دیرتر عده ای چون می دانند رژیم رفتنی است.

گفت: آیا فکر می کنی این کارها خودبخود می شود؟ یعنی ما نباید کاری کنیم؟

گفتم: خیر، این طور نیست، هیچ چیز خودبخود صورت نمی گیرد. اگر هم بشود دولت می تواند سرکوب کند.

گفت: پس چکار باید کنیم؟

گفتم: وظیفه ی اقلیت این است که خود را سازماندهی کند تا بتواند مردم را سازماندهی کند.

گفت: یعنی چی؟

گفتم: یعنی آن اقلیتی که آگاه و دلاور است باید خطرات را بپذیرد و شروع به کار خودسازماندهی کند، یعنی آماده ی اعتراض گری و هدایت اعتراضات شود.

گفت: چطوری؟

گفتم: با تشکیل تیم هایی از افراد علاقمند. هرکدام از کنشگران باید سایر افراد علاقمند را بیابد و به طور جمعی و سازمان یافته شروع به کار کند.

گفت: چه کاری؟

گفتم: آماده سازی خود برای رویارویی با نیروهای رژیم یکی از آنهاست. باید آموزش دید، یاد گرفت، تمرین کرد، مجهز شد و برای دفاع از جان خود و مردم آماده شد.

گفت: وقتی این اقلیت آماده شود چه اتفاقی می افتد.

گفتم: بسیار روشن است، وقتی در روزهای اعتراضی مردم به خیابان می آیند این اقلیت از آنها حفاظت می کند و اجازه می دهد که مردم به تجمعات بزرگ بپیوندند.

گفت: اما آیا ماموران سرکوبگر می پذیرند که عده ای از تظاهر کنندگان حفاظت کنند؟ خوب می آیند آنها را دستگیر می کنند.

گفتم: روش کار به این صورت است که این اقلیت در بین مردم است. آنها در میان مردم هستند و هر زمان که ماموران حمله می کنند آنها نیز به دفاع و یا درصورت ضرورت تهاجم می پردازند.