- هیچ ملتی تصادفی به آزادی نمی رسد.
- هیچ ملتی با اتکاء و امید به دیگران آزاد نمی شود.
- هیچ مبارزه ای بدون هدفی والا و برنامه ریزیی درخور سبب رهایی یک ملت نمی شود
- هر ملتی، تا زمانی که ترس پیشه کند، در قید بندگی می ماند.
- با تکیه بر سازماندهی است که می توان حرکتی هدفمند را آغاز کرد، پیش برد و به سرانجام رساند.
- با تکیه بر خردگریی و دلاوری می توان مشکلات مبارزه را به طور سازمان یافته حل و فصل کرد
- سازمان خودرهاگران ضرورت خودآگاهی و خودسازماندهی را یاد آور می شود. به واسطه ی این دو مردم دارای قدرت اجتماعی می شوند و می توانند هم حاکمیت استبدادی را پایین بکشند، هم مانع از روی کار آمدن یک جریان استبدادگرای دیگر شوند و هم به طور نهادینه ریشه کن شدن استبداد از جامعه را نظارت کنند.