گفتم و گفت: جنبش باید از موسوی و امثال او عبور کند

گفتم: چطور شد که امشب کامپیوترت را زودتر خاموش کردی؟

گفت: حوصله ندارم دیگه…

گفتم: حوصله ی چی؟

گفت: این که بعد از یک سال و نیم که از آغاز جنبش می گذرد یک عده هنوز موسوی موسوی می کنند.

گفتم: امیدی به او نداری..

گفت: نه، فکر می کنم دیگر کاری از او بر نمی آید.

گفتم:  چرا این طور فکر می کنی؟

گفت: چون بخاری ندارد، فرصت سوزی کرد و جنبش را کشت.

گفتم: آیا جز این می توانست کند؟

گفت: شاید، در ابتدا فرصت زیاد بود.

گفتم: بله کم نبود، اما آیا او آدمی بود که از فرصت ها استفاده کند؟

گفت: خوب اگر می خواست می توانست؟

گفتم: دقیقا، بحث این است که او نمی خواست.

گفت: اما چرا؟

گفتم: برای این که او آمده بود رئیس جمهور نظام اسلامی شود نه رهبر اپوزیسیون برانداز.

گفت: اما جنبش مردم که برانداز نبود.

گفتم: نبود اما می رفت که بشود. چاره ی دیگری هم نداشت.

گفت: یعنی جنبش نمی توانست برانداز نشود.

گفتم: جنبش یا باید برانداز می شد یا موجودیت خود را از دست می داد.

گفت: چرا فقط این دو حالت است؟

گفتم: زیرا رژیم هیچ انتخاب دیگری برای تغییر و اصلاح باقی نگذاشته است. در نتیجه یا باید آن را به شکلی که هست پذیرفت و یا باید کلیت آن را کنار زد.

گفت: و این چیزی بود که موسوی نمی خواست.

گفتم: نه موسوی، نه کروبی و نه هیچ یک از اصلاح طلبان و باند آنها.

گفت: پس آنها چه می خواستند.

گفتم: کل خواست آنها خلاصه می شد در این که ولی فقیه باند سپاه را کنار بزند و قدرت دولت را به اصلاح طلبان بسپارد.

گفت: پس برای آنها بحث قدرت بود.

گفتم: بله، جنبش برای آنها ابزاری بود جهت معامله ی قدرت با خامنه ای و کنار زدن رقیب.

گفت: اما مردم در خیابان این را نمی خواستند.

گفتم: مردم چیزی بیشتر از این می خواستند، اما حتی آنها که به همین هم راضی بودند مشاهده کردند که چنین چیزی ناشدنی است.

گفت: پس دیگر جای اصرار ندارد.

گفتم: الان این بی پایه و اساس ترین و ضد مردمی ترین فکری است که می توان مطرح کرد.

گفت: این که می توان رژیم را اصلاح کرد.

گفتم: بله، نزدیک به 14 سال پس از آغاز جریان دوم خرداد 1376 می بینیم که این نظر به طور کامل تکذیب و بی اعتبار شده است.

گفت: پس چرا موسوی و یارانش روی آن هنوز اصرار دارند؟

گفتم: برای این که اگر جز این را جستجو کنند باید به صف نیروهای برانداز درآیند و آنها از براندازی وحشت دارند.

گفت: چرا وحشت دارند؟ مگر آنها مخالف دولت نیستند؟

گفتم: وحشت آنها به خاطر این است که براندازی نظام شامل خود آنها هم می شود. آنها نیز به مثابه چرخ پنجم نظام باید بروند

گفت: و آنها این را نمی خواهند؟

گفتم: خیر. آنها می خواهند شرایط طوری تغییر کند که آنها جایگاه خود را از دست ندهند.

گفت: کدام جایگاه؟

گفتم: جایگاه قدرت، اعتبار اجتماعی، پرستیژ شغلی، پایگاه طبقاتی. در عین حال آنها از رو شدن پرونده های گذشته نیز حسابی وحشت دارند.

گفت: کدام پرونده ها؟

گفتم: پرونده های قتل ها، اعدام ها، کشتارها، غارت ها، معامله ها و غیره

گفت: مگر این ها در آنها دست داشته اند.

گفتم: کم یا بیش، مستقیم یا غیر مستقیم، در ابتدا یا در انتها، هریک به نوعی دستشان در برخی از این موضوعات آلوده است.

گفت: مثلا چه موردی؟

گفتم: مثلا تصفیه اساتید و دانشجویان مبارز دانشگاه ها در جریان انقلاب فرهنگی و نقش عبدالکریم سروش در آن، یا قراردادهای وطن فروشانه در زمان خاتمی و غیره…

گفت: پس جنبش باید این ها را کنار بگذارد.

گفتم: اگر قرار است که جنبش به سرانجامی برسد باید تمامیت نظام را هدف بگیرد و برای این منظور نیز باید از این باند موسوی و کروبی و خاتمی و سروش و کدیور و مهاجرانی و گنجی و امثال آنها عبور کند. مردم باید به خود مراجعه کنند